Zaobserwowałeś pewne zaburzenia w zachowaniu i codziennym funkcjonowaniu swojego dziecka? Masz wrażenie, że ma ono problemy z koordynacją ruchową, skupieniem uwagi, a może w specyficzny sposób reaguje na niektóre bodźce? Może to być oznaką zaburzeń integracji sensorycznej. W takiej sytuacji konieczna będzie wizyta u psychologa i terapia integracji sensorycznej.
Czym jest integracja sensoryczna?
Przy pomocy układu nerwowego człowiek odbiera wszelkiego rodzaju bodźce pochodzące z otoczenia – słuchowe, wzrokowe, dotykowe czy smakowe i może na nie odpowiednio reagować, co obejmuje zarówno procesy myślowe, jak i reakcje ruchowe. Nazywamy to procesem integracji sensorycznej. Rozwój dziecka w tym obszarze zaczyna się jeszcze na etapie płodowym, przebiega szczególnie intensywnie do siódmego roku życia (szczególnie intensywnie do trzeciego). Nie zawsze przebiega jednak w sposób prawidłowy.
Zaburzenia integracji sensorycznej mogą prowadzić do problemów z koordynacją ruchową, nauką, czy zachowaniami społecznymi. Aby temu zapobiec, nie należy zwlekać z wizytą u psychologa, który podejmie decyzję, czy potrzebna jest terapia integracji sensorycznej.
Jakie objawy mogą wskazywać na zaburzenia integracji sensorycznej?
Za każdym razem zaburzenia integracji sensorycznej mogą wyglądać nieco inaczej. Nasz niepokój powinny jednak wzbudzić takie objawy jak:
- brak koordynacji ruchowej – dziecko ma problemy z utrzymaniem równowagi, łapaniem piłki na wf-ie, czy zawiązywaniem butów; może często się potykać;
- problemy z przystosowaniem do nowych sytuacji – reagowanie agresją lub wycofaniem się;
- problemy z koncentracją i skupieniem uwagi;
- przesadna reakcja na niektóre bodźce lub brak reakcji;
- nieprawidłowy rozwój mowy.
Na czym polega terapia integracji sensorycznej?
Terapia integracji sensorycznej dedykowana jest dzieciom w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Jej przebieg jest uzależniony od rodzaju zaburzeń danego dziecka. Terapia polega na dostarczaniu dziecku określonych bodźców w kontrolowanych warunkach. Może to wiązać się z zabawami ruchowymi i ćwiczeniami gimnastycznymi (jak jazda na deskorolce czy huśtanie w hamaku) lub manualnymi. Prowadzi to do wzmocnienia połączeń nerwowych. Psycholog i rodzice obserwują razem dziecko podczas powtarzających się regularnie ćwiczeń, ustalając również, jak należy pracować z dzieckiem w domu.